Eski zamanlarda ölen kişiler atıyla ve değerli eşyalarıyla gömülürdü. Öteki dünyaya giden bir kişinin bunlara ihtiyacı olduğu inanışı yüzyıllar boyu birçok kavmin dini cenaze ritüellerinde biri oldu.
Özellikle devlet kademesinde görev alan ya da yaşadığı toplumun ileri gelen varlıklı kişileri, öldüklerinde de altınlarını ve değerli eşyalarını öteki tarafta harcayabileceklerini düşünürlerdi. Bu sebeple de mallarının bir kısmının da gömülmesini isterlerdi. Ancak altın asırlardır değerli bir maden olduğu için, hırsızlar mezarları kazarak gömülen değerli eşyaları çaldığından, bazı mezarlar büyük ve odalı yapılırdı. Nitekim gömülen kişinin toprağı da çok olurdu.
Mezardan değerli eşyalar çalındığında ise, ölen kişinin kabir azabı çekeceği düşünülürdü. Bu nedenle hırsızlar mezarlara kolay ulaşamasın diye mezara fazla toprak atılır ve bir tümülüs oluşturulurdu.
Toprağın bol olsun deyimi işte bu sebeple çıktığı söylenir. Ancak deyimin ortaya çıkışıyla ilgili farklı bir durum daha var.
Eski Türkler’de, ölen bir kağan çok seviliyorsa, herkes evinden bir sepet toprak alarak cenazeye gelir. Mezar görünmeyecek şekilde ortadan kaybedildiğinde, ölen kağanlarını seven halk, sepette getirdiği toprağı mezara döker. Böylelikle o kağanın mezarı çok daha yüksek olur.
Toprağı bol olsun deyiminin ortaya çıkış hikayelerinden biri de budur. Bir yakınınız vefat ettiğinde bu sözü başkalarından duyuyorsanız, ölen kişi bu deyimi söyleyen tarafından bir hayli seviliyor demektir.
