Bazı şarkılar vardır, sadece kulağımıza çalınan bir melodi olmaktan çok daha fazlasıdır. Barış Manço’nun “Gülpembe”si, işte tam da böyle bir şarkı… Onu her dinlediğimizde içimizi saran o derin hüzün, aslında bir çocuğun kaybettiği en değerli insanın ardından yazdığı bir ağıt.
Barış Manço için babaannesi Gülpembe, sadece bir aile büyüğü değil, aynı zamanda bir çocukluk kahramanıydı. Ona masallar anlatan, sevgisini eksik etmeyen, her zaman yanında olan biriydi. Ancak gün geldi ve Gülpembe, hayattan sessizce ayrıldı. Manço, henüz küçük bir çocukken yaşadığı bu büyük kaybın acısını belki o yıllarda tam olarak anlayamamıştı. Ama büyüdükçe özlemi daha da derinleşti. İşte yıllar sonra, içindeki bu duygu selini “Gülpembe” ile müziğe döktü.
Şarkının her satırında o özlem, o kırgınlık ve bir türlü kabullenilemeyen bir veda saklı… “Gülpembe, Gülpembe, gözlerinde yaşla gülpembe…” diye başlayan dizeler, sadece Barış Manço’nun değil, sevdiklerini kaybeden herkesin duygularına tercüman oldu. Çünkü hepimizin hayatında unutamadığı, bir gün geri dönmesini dilediği bir Gülpembe vardır.
“Gülpembe” sadece Barış Manço’nun babaannesine yazdığı bir şarkı değil, hepimizin kaybettiği, özlemle andığı sevdiklerimize adanmış bir ağıt… Ne zaman duysak, içimizi sızlatan, geçmişe götüren ve belki de söyleyemediklerimizi dile getiren bir eser.
